جوایز به چند صورت می تواند در مسابقات تعیین شود : 

1- جوایز را کسی غیر از مسابقه دهندگان بدهد . به این صورت که فردی خیر بگوید : شما چند نفر با هم مسابقه بدهید . هر کس اول شد به او هزار تومان می دهم . به اتفاق همه این نوع جوائز جائز است . برای اینکه با این جوائز افراد تشویق می شوند تا اسب سواری و تیراندازی و قایق رانی و غیره را فرا بگیرند که همه برای جهاد مفید هستند . به این طریق افراد بیشماری ورزیده و کارآموزده پدید می آیند . 

2- جوایز را یکی از دو طرف مسابقه تقبل کند به این صورت که بگوید اگر من اول شدم این هزار تومان به عنوان جایزه از آن خودم خواهد بود و اگر تو اول شدی ، از آن تو خواهد بود . این نوع جوایز هم به اتفاق جایز است . برای اینکه این نوع جایزه ، انگیزه ای است تا هرکدام بکوشد که اول شود از حکم قمار نیز خارج است . 

3- دو طرف مسابقه مبلغی را به عنوان جایزه در وسط بگذارند به این صورت که زید بگوید : من هزار تومان برای مسابقه می گذارم اگر عمرو اول شد از آن او  و اگر من اول شدم از آن خودم خواهد بود . عمرو نیز بگوید من هزار تومان برای مسابقه می گذارم اگر زید اول شد از آن زید و اگر من اول شدم از آن خودم . 

پیداست که اگر زید جلو افتاد ، هم هزار تومان خودش را دارد و هم هزار تومان عمرو را تصاحب خواهد کرد همچنین اگر عمرو جلو افتاد ، هم هزار تومان خودش را دارد و هم هزار تومان زید مال او خواهد شد . 

چنین جایزه ای حکم قمار را دارد مگر اینکه نفر سومی بیاید و با آنها در مسابقه شرکت کند به این صورت که او چیزی نپردازد فقط اگر او اول شد هم هزار تومان زید و هم هزار تومان عمرو را مالک خواهدشد و اگر اول نشد چیزی را از دست نداده است چنین فردی (( محلل)) نامیده می شود جمهور علماء بر این عقیده اند که اگر دو طرف مسابقه جایزه را تعیین می کنند باید فرد سومی به عنوان محلل میانشان وجود داشته باشد . 

در مورد گونه ی سوم مسابقه که عبارت از این بود که دو طرف مسابقه از جیب خود جایزه را می پردازند و یک محلل میان خود قرار می دهند علما سه دیدگاه دارند : 

نخست جایز است برای اینکه حدیث به صحت آن دلالت دارد . در حدیثی به روایت ابوهریره رضی الله عنه و حضرت عمر رضی الله عنه آمده است : (( پیامبر صلی الله علیه و سلم مسابقه اسب سواری گذاشت و جایزه ای برای دو طرف مسابقه تعیین فرمود و یک محلل میانشان داخل کرد و فرمود : مسابقه جز در شتر ، اسب و تیراندازی نیست ( روایت ابن حبان ) ))  .

دوم : جایز نیست . این دیدگاه امام مالک است . امام مالک می فرماید : جوهر قمار در این مسابقه وجود دارد برای اینکه هر یک از دو طرف مسابقه هم احتمال دارد برنده شود هم بازنده .( رک : الذخیره ، منح الجلیل ، بلغة السالک ) 

سوم : جواز پرداخت جایزه از سوی دو طرف مسابقه و آوردن محلل به مسابقات اسب سواری اختصاص دارد این دیدگاه ظاهریه است . ظاهر حدیث پیشین همی چیز را می رساند ( رک : الذخیره ) 

خلاصه اینکه اگر جایزه را یکی از دو طرف مسابقه می پرداخت ، در جواز آن اتفاق نظر وجود دارد . اگر جایزه را هر دو مسابقه دهنده از جیب خود می پرداختند و محلل نیز وجود داشت طبق نظر جمهور جایز است . ابن حجر گوید : که ابن قیم در پایان عمر همین دیدگاه را پذیرفته است ( ر ک : الدرر الکامنة ) 

از آنچه گذشت کاملا روشن شد که هدف از مسابقات اسب سواری کسب آمادگی و ورزیدگی در جهاد است و این موضوع با آنچه امروزه در مسابقات وجود دارد ، کاملا تفاوت دارد چرا که امروزه نیز مسابقات اسب سواری راه انداخته می شود و اسب ها شماره گذاری می شوند و کسانی که پول را می پردازند خود سواران اسب نیستند بلکه تماشا گرانند و نظاره می کنند که اسبی که برایش پول داده اند آیا برنده می شود تا پول بیشتر به جیب بزنند و یا بازنده می شود تا پول خود را از دست بدهند بنابراین اینگونه مسابقات عینا قمار محسوب میشوند و به هیچ وجه جائز نیستند . 

منبع : ورزش در اسلام ، تالیف شیخ محمد علی خالدی ( سلطان العلماء ) حفظه الله تعالی ، ص 19-22