یکی از دلائل آشکار وجود خدا ، آفرینش جنس نر در کنار ماده است ، خداوند متعال می فرمایند : 

یکی از نشانه های دال بر قدرت و عظمت خدا این است که از جنس خودتان همسرانی برای شما آفریده است تا در کنار آنان آرام بگیرید ، و در میان شما و آنان مهر و محبت و همبستگی قرار داده است ، بیگمان در این مور نشانه ها و دلائلی بر عظمت و قدرت خدا برای افرادی که می اندیشند وجود دارد . )) 

وجود زن در کنار مرد به خاطر توالد و تناسل و بقاء نوع بشر ، از بزرگترین دلیل ها بر وجود خداست و دلیل بر این است که این کائنات از روی اراده و علم و حکمت به وجود آمده است و زعم باطل کسانی که می گویند انسان تنها بر اساس ماده به وجود آمده است به کلی رد می نماید . 

مگر قابل تصور است انسانی با چنین آفرینش شگفت انگیزی بدون اراده و تصمیم بوجود آید ؟! و به تصادف موجود دیگری به نام زن در کنارش پیدا شود ؟! و باز به تصادف ارتباط و همبستگی در میان آنان حاصل گردد ؟و پس از صدها و هزارها تصادف دیگر به توالد و تناسل بپردازند و مایه بقای نوع انسان را فراهم آورند ؟! آیا هیچ انسان عاقلی می تواند این همه تصادف ها را باور کند ؟!

استاد (( منیه )) مقاله ای را در مجله ی (( کسموس)) فرانسوی نوشته است که وجود پروردگار عالم را ثابت کرده است او می گوید : (( اگر به فرض محال ، هر چند هیچگاه عقل حاضر به قبول چنین فرضی نیست ، بگوییم که جهان به طریق اتفاق و بدون دخالت پروردگار حکیم و بااراده و صاحبت اختیار ، بوجود آمده است ودر اثر اتفاق ها و تصادف های متعدد مردی به عنوان یک انسان کامل در عرصه ی وجود نمایان شده است ، آیا عقل قبول می کند که اتفاق ها و تصادف های متعدد دیگر ، موجود دیگری را به نام زن در کنار او قرار دهد که از لحاظ شکل و قیافه ی ظاهری مثل اول ، ولی ازنظر ترکیبات داخلی با او مغایر باشد و گفته شود هدف از این تصادف های مکرر هم آباد کردن زمین و دوام نسل بشر است ؟مگر در تصادف هم هدف وجود دارد ؟! آیا این دلیل به تنهایی برای ایمان به و جود پروردگار کافی نیست ؟ همان پروردگاری که از روی علم و قدرت و اراده و اختیار این جهان را به نحو شگفت آوری آفرید و موجودات آن را به دسته ها و نوع های گوناگون تقسیم کرد و به هر نوع غرایز و خصوصیاتی بخشید ، و استعدادها و قابلیت هایی در آنها به ودیعه گذاشت که بقای نوع و تکامل آن را تضمین می نمایند .)) ( دائره المعارف فرید وجدی ماده (اله ) 

منبع : عقائد اهل سنت ، ج 1 ، ص 135-136.