در سوره ی رعد آیه ی 26 می خوانیم : ( خداوند روزی را برای هر کس بخواهد وسیع و برای هر کس بخواهد تنگ قرار می دهد ) با توجه به به این آیه این سوال مطرح می شود که تقسیم روزیها توسط خداوند چگونه با تلاش برای زندگی جمع می شود ؟ 

تنها این آیه نیست که می گوید کم و زیاد روزی به دست خدااست ، از آیات مختلف دیگر قرآن نیز به همین معنا ، به خوبی استفاده می شود که خدا روزی هر کس را بخواهد وسیع و روزی هر کس را بخواهد محدود می سازد ، اما این سخن به آن معنا نیست که بعضی از جاهلان پنداشته اند که باید دست از فعالیت کشید و در گوشه ای نشست تا خدا آنچه مقدر است برساند ، این گونه افراد که تفکر منفی شان دستاویز خوبی است برای آنها که مذهب را مخدر می دانند ، از دو نکته ی اساسی غافلند : 

نخست اینکه خواستن و مشیئت و اراده ی الهی که در این آیات به آن اشاره شده یک مساله ی دلبخواه و بی حساب نیست ، بلکه مشیئت خداوند از حکمت او جدا نیست و همیشه روی حساب و لیاقت ها و شایستگیها است . 

دیگر اینکه : این مساله به معنی نفی عالم اسباب نمی باشد ، چرا که عالم اسباب جهان تکوین ، نیز خواست خدا و مشیئت تکوینی خداست و هیچگاه از مشیئت تشریعی او جدا نخواهد بود . 

به عبارت روشنتر اراده ی خدا در زمینه ی وسعت و تنگی روزی ، مشروط به شرائطی است که بر زندگی انسانها حکم فرماست ، و تلاشها و کوششها و اخلاصها و فداکاریها و به عکس سستی و تنبلی و بخل و آلودگی نیتها ، نقش تعیین کننده ای در آن دارد . به همین دلیل قرآن مجید کرارا انسان را در گرو سعی و کوشش و تلاش و فعالیت خود شمرده ، و بهره ی او ر از از زندگی به میزان سعی و تلاشش می داند . 

منبع : عقائد اهل سنت ، تالیف دکتر مجد مکی با ترجمه فیض محمد بلوچ ، ج 3 ، ص 717-718.