بسیاری از ملت های عرب بر ضد حاکمان خود خروج کرده و از پیمان آنها خارج شدند ، اما در انقلابی که راه انداختند رهبریتی علمی و سیاسی که آنها را رهبری کند را نیافتند و  در حقیقت این نتیجه ی طبیعی استبداد و عقب افتادگی و قهقرایی است که در حال حاضر در حلقه ای تو خالی به دور خود چرخیده  و به دنبال جان پناه می گردند ، نیمی از آنها برای به دست آوردن آزادی که بر اساس پیمان نامه ها نگهدار آنها باشد ،حاضرند جان خود را فدا کنند و نیمی دیگر یا ساکتند و اوضاع را با احتیاط دنبال می کنند یا از آینده ای که در آن فتنه های قومیتی رو می نماید در هراسند . چون در حقیقت ، انقلاب نیاز به برنامه ریزی منضبط و آگاهی کافی دارد و این انقلاب ها از آن برخوردار نبود لذا بسیاری از تصمیم گیری ها و موضعگیری هایشان منجر به برخورد های مسلحانه با حکومت های دست نشانده می شد و در نتیجه مردم به دو گروه تقسیم می شدند : گروهی که می خواستند  برای ساختن کشوری جدید ، کشور را کاملا نابود سازند و گروهی که قائل به بازسازی و تغییر تدریجی بوده و از طریق ضبط نفس و مطالبه گری های مصلحانه سعی در اصلاح وضعیت داشتند و مردم بین دو راهی انتخاب آزادی و یا امنیت سرگردان شده بودند ، علما هم موضعگیری های متفاوتی داشتند برخی ساکت بوده و انتظار بهبود وضعیت را داشتند ، گروهی عاقلانی  بودند که اوضاع را رصد می کردند ، جمعی دیگر حکمایی بودند که با احتیاط گام بر می داشتند ، افرادی دیگر حماسی بوده و جانبداری می کردند ، علمایی هم بودند که متهورانه دیگران را تشویق می کردند ، و منافقانی که بر آتش فتنه می افزودند .

اینجا بود که نقش علمای راسخ در علم و صالحین کاملا مشهود می شد ، در  زمانی که دوغ و دوشاب قاطی شده بود . در این بین نقش و موضع شیخ بزرگ محمد سعید رمضان البوطی منحصر بفرد و زیبا بود ، بگونه ای که در زمینه انقلاب بر علیه ظلم ، دیدگاهی شرعی و معتدل داشت و در سخنانش طرحی عقلانی که بر اساس ترجیح دفع شر و رفع مفاسد و اصلاح ذات البین و تصحیح روابط  بود موج می زند اما اغتشاشگران و انقلابیون و مغرضان او را متهم کردند که از زیر عبای نظام بعث و بشار اسد فتوا می دهد با وجود اینکه ایشان همچنان روح تصوف صادقه اش را که هیچ طمع و ترسی با آن همراه نبود حفظ کرده بود.

ما هیچ چاپلوسی و نفاقی را از ایشان شاهد نبوده ایم ، پایه ریز صلح و مدافع کشور بوده و تمام تلاشش برای از بین بردن فتنه ها و بیرون آوردن ملت از سختی ها و جلوگیری از خونریزیها بوده است ، مردم را دوست می داشت ، حق را می گفت و هرگاه سکوت بردباری بود سکوت می کرد ، شیخ بزرگوار ابراز می داشت : شام تاریخی و اصیل نباید از بین برود ، قومیت و کینه ورزی مردود است ، شرعی که عده ای مجهول و نفوذی به آن حکم می کنند و قضایای آن را مزدوران و خائنانی که با حکمت هیچ میانه ای ندارند رهبری می کنند هرگز قابل قبول نیست .. در حقیقت شیخ بوطی سپری در برابر تغییر نبودند و مانند علمای درباری که فهمشان از وحی بر اساس دلار و نفت بوده است ، هم گام بر نمی داشتند .. .

شیخ بوطی می گوید : واجب نیست که از تب به سوی طاعون فرار کنیم ، این انقلاب ها بسیاری از خائنین به عقولشان را برایمان آشکار ساختند ، کسانی که برای مصلحت خود موج سواری می کنند ، پرده ریاکاران را کنار زد و مشخص نمود چه جنبش هایی که ادعای اسلامیت می کردند اما هیچ ارتباطی با اصول روحانی و پاک و مبادی فکری بلند اسلام نداشتند . شیخ بوطی با صدای آرام و دور اندیشش می گفت : خویشتن را تغییر دهید ، واقعیت شما متحول خواهد شد و در جهت تخریب و ویرانی کشورتان تحت شعار آزادی تلاش ننمایید ، مساجد و منابر دینی را برای به دست آوردن اهداف کوتاه مدت تحت اشغال در نیاورید ، به سنت تکوینی احترام بگذارید و با تقدیر الهی نزاع ننماید ، صبور و شکیبا  باشید تا با قلبی سالم و نیتی خالص و تلاشی محمود به دیدار خداوند نائل آیید . و اینگونه است که جهان ما با عون و توفیق الهی به جهان نیکوکاران تبدیل خواهد شد ، جهانی که در آن حق گفته می شود حتی اگر قوم و همسایه اش با آن مخالف باشند ، و ترس از اتهام و نیشخند و بدگویی مانع از گفتن حقائق نمی شود و در نهایت گفتار جاودانش را بیان داشت که : علمای بد و فتاوای بر اساس هوی و هوس نزد ما جایگاهی ندارند .

نویسنده : شاعر و کاتب محمد الشفیع الجزائر

ترجمه : واحد ترجمه مدرسه ی دینی سلطان العلماء قشم –طولا