رازی در تفسیر سوره انبیا می گوید : بدان که اجسام این جهان دو نوع است : پرحجم و لطیف ( عمده ص 39 )

مکان هم آن فضای خالی است که اجسام آن را پر می کند ( نقل از اشارات المرام من عبارات الامام تالیف بیاضی ( 2/197 )

راهی ساده برای فهم تنزه خداوند از مکان

گفته می شود : هر چه غیر از خداوند مخلوق است و مخلوقات دو نوعند : اجسام و صفات آنها و اجسام نیز خود دو نوعند :

اجسام پرحجم که با دست قابل گرفتن و لمس می باشد و فضا را پر می کند مانند جمادات کوچک مثل ذره و جمادات بزرگ مانند تخت و آسمان ها ، که در حقیقت باعث پر کردن فضا و مکان می شوند و در جهتی خاص قرار می گیرند و نوع دوم از اجسام که اجسام لطیف باشد عبارتند از اجسامی که نمی توان با دست آنها را لمس کرد و گرفت مانند نور شمع که فضایی محدود و کوچک در مکانی خاص را اشغال می کند در حالی که نور خورشید فضایی بزرگتر را در بر می گیرد لهذا هر جسمی چه پرحجم و چه لطیف نیاز به مکان دارند و به عبارتی دیگر به فضایی که حجم آن را پر می کنند نیاز دارند . 

در حقیقت اجسام اعم از پرحجم و لطیف از حالی به حال دیگر تغییر می کنند و لذا بین همه ی اجسام تشابه وجود دارد چرا که همگی به مکان نیاز داشته و در معرض تغییرند اما هیچکدام از آنها صفت خاصی را دارا نمی باشند که ما یکی از آنها را بر دیگری برتری بخشیم به این صورت که قائل شویم یکی از آنها دیگری را آفریده و از عدم به وجود آورده است ، لذا نمی توان ادعا کرد که نور شمع ، تخت و عرش را بوجود آورده و یا عرش آسمان ها را آفریده است ، چرا که صفت خالق بودن بر موجودی که در معرض نابودی و تغییر است  قابل اطلاق نیست و هر جسمی دیگر نیز اینچنین است که یکی از آنها نمی تواند دیگری را بیافریند ، بر این اساس ما جسمی را نخواهیم داشت که بتواند آفریننده باشد و لذا عقلا لازم می آید که خالق جسم نبوده و نیازی هم به مکان نداشته باشد .

بر گرفته از کانال اهل السنة و الجماعه تحت اشراف گروهی از علما .