تاج الدین السبکی رحمه الله می گوید : 

در ارتباط با برخی از طلاب علم )

گروهی از آنها فرائض را رها نمی کنند اما علم و مناظره را بسیار دور می دارند ، دوست دارند که در مورد آنها گفته شود : فلانی فقیه شهر است و این حب و دوست داشتن باگوشت و استخوانشان ممزوج شده و اکثریت اوقات در فکر آنند تا جایی که قرآن را کوچک شمرده و بعد از حفظ کردنش ، به فراموشی سپرده اند و با این وجود در باد تکبر به سر می برند و ابراز می دارند : تنها علمای شهر ماییم . 

وقتی برای انجام فریضه ی نماز بر می خیزند ، چهار رکعت خوانده که در آن تنها اندکی خدا را یاد می کنند ، و نمازشان با فکر کردن در باب حیض و دقائق جنایات ممزوج شده است . 

چه بسی پیش آمده که می خواست بگوید : (( ایاک نعبد و ایاک نستعین )) ،اما زبانش منحرف شده و آنچه را که از جزئیات فروع در فکرش بوده بر زبان جاری می کند .

وقتی به یکی از آنها می گویی : آیا سنت ظهر را خوانده ای ؟ می گوید : امام شافعی گفته است : طلب علم از نماز سنت افضل تر است . 

یا به او می گویی : آیا در نمازت خشوع داشته ای ؟ می گوید : خشوع شرط صحت نماز نیست .

و هرگاه به او می گویی : قرآن را از حفظ داشته ای اما فراموش کرده ای و این خوب نیست ؟ می گوید : جز نویسنده کتاب (( العده )) نگفته است که : فراموش کردن قرآن گناه بزرگی است ، ضمنا با کدام دلیل می گویی که من قرآن را فراموش کرده ام در حالی که تمام آن را از یاد نبرده ام و سوره ی فاتحه و بسیاری دیگر از سوره ها را به یاد دارم ، پس جزء فراموش کنندگان قرآن به حساب نمی آیم . 

بایستی به چنین افرادی گفت : ای فقیه ! گفتار این بزرگان ، حقی است که تو از آن اراده ی باطل نموده ای ، هر گز امام شافعی رحمه الله از این گفته اش ، چنین چیزی را منظور نداشته است . 

بر چنین افرادی بیم آن می رود که از کل دین خارج شوند . 

معید النعم و مبید النقم للتاج الدین عبدالوهاب السبکی ، ص 68 - 69 .