ابن اثیر می گوید : بدعت دو نوع است : بدعتی که هدایت بوده و بدعتی که گمراهی است ، آنچه که بر خلاف امر خدا و رسولش صلی الله علیه  و سلم باشد ، در معرض ذم و انکار است و مواردی که زیر عموماتی وارد شود که مورد تایید و تشویق خدا و رسولش قرار گرفته در معرض ستایش و مدح است . بنابراین اگر مواردی در زمان پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم انجام نشده و با عمومات شرع موافق باشد مانند روشی خاص از بخشندگی و کارهای نیک جزء افعال محموده به حساب می آید ، چرا که پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم برایش پاداش بیان نموده است ، آنجا که می فرمایند : هر کس سنت حسنه ای پایه گذاری کند ، پاداش انجام آن به اضافه ی پاداشی که دیگران آن را انجام می دهند را دارد ( روایت مسلم و احمد و نسائی و ترمذی و ابن ماجه ) . و بر عکس آن هم ، صادق است یعنی اگر کسی سنت سیئه ای را بنا نهد ، گناه انجام آن به اضافه ی گناهی که بخاطر انجامش توسط دیگران حاصل می شود ،  را بر گردن دارد ) و این مربوط به زمانی است که آن امر بر خلاف دستور خدا و رسولش صلی الله علیه و سلم باشد .

بنابراین حضرت عمر رضی الله عنه در مورد به جماعت برگزار کردن نماز تراویح فرمود : (( نعمت البدعة هذه : این چه نیک بدعتی است )) ، و آن هم بدین علت که جزء افعال خیر بوده و در معرض مدح قرار داشته لذا آن را بدعت نامیده و ستایشش کرده است .

در حقیقت پیامبر صلی الله علیه و سلم به جماعت خواندن تراویح را انجام نداد و تنها چند شب آن را خواند و بر انجامش محافظت ننمود و مردم را برای اقامه آن جمع نکرد ، در زمان ابوبکر صدیق رضی الله عنه هم این روش ادامه داشت ، اما عمر رضی الله عنه مردم را برای انجامش جمع کرده و تشویق نمود و از این لحاظ آن را بدعت نامید که در حقیقت سنت است ، چرا که پیامبر صلی الله علیه و سلم فرموده اند : بر شما باد ، سنت من و سنت خلفای راشدین بعد از من ( روایت احمد و ابوداود و ترمذی و ابن ماجه و الحاکم ) و براین اساس حدیث (( هر جدیدی بدعت است )) تاویل می شود که منظور موارد جدیدی است که خلاف اصول شریعت بوده و با سنت نبوی صلی الله علیه و سلم در تضاد باشد . ( النهایة : 1 : 106 ) .