افراط گرها و متشددین از نصوصی که آنها را از منهجشان برحذر می دارد ، بهره نمی برند

1- وقتی گفتار خداوند متعال را می شنوند که می فرماید : (( و تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم.)) می گویند : از جمله مصادیق رحمت خداوندی،کاری است که ما انجام می دهیم ، تکفیر کرده و خونریزی را راه می اندازیم ، چون ما تنها کسانی را که خداوند و رسولش ، آنها را تکفیر کرده است را تکفیر می نماییم ( به گمان خودشان ) و تنها کسانی را می کشیم که قتلشان واجب است .

2- هرگاه این گفتار خداوند متعال را می شنوند که می فرماید : ((خدا براى شما آسانى مى‌خواهد و براى شما دشوارى نمى‌خواهد)) ، تشددشان را از مصادیق آسانی و یسر به حساب می آورند .

3- وقتی این گفتار خداوند متعال را که می فرماید : (( در دين بر شما سختى قرار نداده است))، می شنوند ،  سختی گیریهایشان را فسحت و آسانی محسوب می کنند .

4- وقتی این گفتار عائشه رضی الله عنها را می شنوند که می فرماید : (( هرگاه پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم بین دو امر مخیر می شد ، آسان ترین آنها در صورتی که در آن گناه نباشد ، انتخاب می کرد )) ، می گویند : ها ... این قسمت از حدیث را ببینید که فرموده است (( در صورتی که در آن گناه نباشد )) و گناه آنچیزی است که خودشان آن را گناه می پندارند ...

5- وقتی این گفتار پیامبر خدا صلی الله علیه  و سلم را می شنوند که می فرماید : خوش برخورد باشید و تنفر ایجاد نکنید ، آسان بگیرید و سخت گیری ننمایید )) ،  تنفر ایجاد کردنشان را ، جزء خوش برخوردی به حساب آورده و عبوس بودنشان را ، نهایت خوش اخلاقی محسوب کرده و سختگیریهایشان را نهایت آسانگیری تصور می نمایند .

مشکل این افراد آن است که : معیارهای دین برایشان واضح نیست ، مشکلشان این است که اصلا معیاری ندارند ، و بلکه مشکلشان این است که خود و منهج منحرفشان را معیار رحمت ، وسطیت و اعتدال قرار می دهند .

و نکته ای دیگر اینکه اینان عادت دارند که شعائر مذکوره را علم کرده همانگونه که مخالفینشان برای منهجشان تبلیغ می کنند اما این افراد خویشتن را محق تر دانسته و منهجشان را بلامنازع به حساب می آورند بگونه ای که حق هر گونه تحقیق و تفکری را در این زمینه برای دیگران محفوظ نمی دا نند .

منقول من صفحة : حاتم بن عارف العوني