ابن حبان در صحیحش ( 558 ) و بخاری در صحیحش ( 4328 )  از ابوموسی اشعری رضی الله عنه ، روایت کرده اند  ( لفظ در بخاری است ) که گفت :

«پیامبرگرامی(صلی الله علیه وآله) در منزل جِعرانه ـمیان مکه و مدینهـ بودند و من شرفیاب محضرآن حضرت بودم، بلال نیز حضورداشت. مرد اعرابی خدمت پیغمبر(صلی الله علیه وآله)آمد و عرض کرد: آیا به وعده های که به من داده اید وفا میکنید؟ پیامبر(صلی الله علیه وآله) پاسخ داد: تو را بشارت میدهم. عرض کرد: بیش از بشارت، بفرمایید. پیامبر(صلی الله علیه وآله) با حالی شبیه خشمگین روبه ابوموسی و بلال کرد و گفت: او بشارت مرا رد کرد! شما بشارت را بپذیرید. گفتند: پذیرفتیم. آنگاه قدح آبی را طلبیدند و دستهای خود را در آن شستند و با آب دهان خود تبرک نمودند و فرمودند: از این آب بنوشید و به صورت وگردن خود بمالید و بشارت بیابید. آنها قدح را گرفتند و بر طبق گفته ی پیامبر صلی الله علیه و سلم عمل نمودند . امّ سلمه از پشت پرده صدا زد: «مقدار باقیمانده آن را به مادرتان بدهید. آنها بخشی از آن را به وی دادند.»

ابن حبان برای این حدیث عنوان می گذ ارد : (( ذکر آنچه که برای شخص مستحب است که به صالحین و مانند آنها تبرک جوید ))

الإِحْسَانُ فِي تَقْرِيبِ صَحِيحِ ابْن حِبَّان (2 /317-318)، تَأْلِيف: الْأَمِير عَلاَء الدِّين عَلِيٌّ بْن بَلْبَان الْفَارِسِي (ت:739هـ)، حَقَّقَهُ وَخَرَّجَ أَحَادِيثَهُ وَعَلَّقَ عَلَيْهِ: شُعَيْب الْأَرْنَؤُوط، النَّاشِر: مُؤَسَّسَة الرِّسَالَة-بَيْرُوت، الْطَّبْعَة الْأُوْلَى: 1412هـ-1991م.