توسل به مقام و منزلت مانند این که کسی چنین بگوید : خداوندا به واسطه ی منزلت فلان نبی یا فلان ولی به تو تقرب می جویم . حق این است که در این نوع توسل هم نباید اختلافی باشد چون جاه و مقام کسی که به او متوسل می شویم غیر از وجود خود اوست و در واقع منزلت او ، شرافت و رتبه ای است که در نزد خداوند دارد که آن نیز نتیجه ی کارهای نیک اوست . خداوند درباره موسی علیه السلام فرمود : و کان عند الله وجیها ( آل عمران /45 ) او در نزد خداوند دارای جاه و منزلت است . و در مورد عیسی علیه السلام فرمود : وجیها فی الدنیا و الآخرة ( احزاب /69) 

اگر منصف باشیم نباید مخالف  با توسل به جاه و منزلت باشیم ، چون توسل کننده برای وجود کسی که به مقامش متوسل شده تاثیری قائل نیست زیرا مقصود ، وجود ( و تاثیر ) او نیست بلکه توسل به جاه و مقام اوست در نزد خداوند نه چیزی جز این .

امام ابن تیمیه رحمه الله تعالی معتقد است که توسل به انبیاء و صالحان در زمان حیاتشان در واقع همان توسل به ایمان و محبت و دوستی آنان است . ( می گوییم : حصول این امور با شخص فوت شده نیز ممکن می باشد چون ایمان و محبت و دوستی آنان بعد از مرگ هم باقی است پس چه مانعی دارد که بعد از مرگشان به آنان متوسل شویم همان طور که در حال حیات به ایشان توسل می کنیم ؟!در کتاب الفتاوی می گوید : (( توسل به پیامبران همان توسل به ایمان آنان و اطاعت از ایشان و محبت و دوستی آنان است مانند صلوات و سلام بر آنان و یا توسل به دعا و شفاعت ایشان اما خود آنان در تحقق درخواست توسل کننده هیچ نقش و تاثیری ندارند و اگر در نزد خداوند منزلتی عالی و شرافتی عظیم دارند به سبب اکرام و احسان و فضل خداوند است و در توسل چیزی نیست که اقتضای اجابت دعای آنان را کند جز این که یا به موجب سببی از جانب توسل کننده است مانند ایمان و اطاعت از پیامبران و یا به موجب سبی از جانب پیامبران است مانند دعا و شفاعت ایشان در حق توسل کننده پس به این دو چیز می توان توسل نمود . )) ( نگاه : الفتاوی - ابن تیمیه 27 /133  ) .