ابن الحاج رحمه الله تعالی می گوید :

از ابا محمد – یعنی ابن ابی جمره صاحب کتاب مختصر بخاری رحمهما الله تعالی – شنیدم که می گفت :

 در هجرت پیامبر صلی الله علیه و سلم به مدینه و اقامتش در آنجا تا زمان وفات سری وجود دارد ، حکمت خداوند متعال بر این بوده است که بیان دارد رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و سلم شخصی هستند که اشیاء به وسیله ی ایشان عزت و احترام پیدا می کنند نه اینکه ایشان به وسیله ی اشیاء عزت پیدا کنند .

اگر ایشان صلی الله علیه و سلم تا زمان وفات در مکه اقامت داشتند این توهم ایجاد می شد که کرامت و بزرگی ایشان به واسطه ی مکه بوده است چرا که مکه از قبل به وسیله ی آدم و ابراهیم خلیل و اسماعیل علیهم الصلاة و السلام احترام و عزت پیدا کرده بود .

لذا چون خداوند متعال اراده کرد که برای بندگانش روشن سازد که پیامبر صلی الله علیه و سلم بهترین مخلوقات است ، هجرت آن حضرت به مدینه را رقم زد و در نتیجه مدینه به وسیله قدوم مبارک ایشان مشرف شده و عزت یافت .

مگر نه این است که به اجماع، بهترین موضع زمین جایگاهی است که اعضای پاک رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و سلم در آنجا دفن است و رسول الله صلی الله علیه و سلم از کعبه و غیر آن هم برتر است و چیزهایی که پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم بدانها دست زده و یا مورد استفاده شان بوده به اندازه بودن در کنار رسول الله احترام و عزت یافته اند .

آیا غیر این است که پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و سلم در مورد مدینه می فرمایند : خاکش شفاست  

و علتش تنها بخاطر رفت و آمد آن حضرت در گوشه و کنار آن شهر به خاطر عیادت بیماران یا کمک به مظلومان و .. بوده است و چون تردد پیامبر در مدینه به مسجدش بیشتر از سایر مکان ها بوده به همین خاطر عظمت و شرف آن مسجد بالاتر است و یک رکعت نماز در آن به اندازه ی هزار رکعت نماز در سایر مساجد می باشد همچنین رفت و آمد نبی اکرم بین خانه و منبرش بیشترین ترددش را در مسجد رقم زده و به همین علت آن مکان شریف ،باغی از باغ های بهشت لقب گرفته است . رسول الله صلی الله علیه و سلم می فرمایند : بین خانه و منبرم باغی از باغ های بهشت است . 

در  ارتباط با معنای این حدیث علما دو قول دارند : یکی اینکه عمل در آن مکان باعث دستیابی شخص به باغی از باغ های بهشت می گردد و قول دوم اینکه : همین مکان به بهشت انتقال خواهد یافت و قول صحیح هم همین است .

نقل از  کتاب : شواهد الحق تالیف علامه شیخ یوسف نبهانی رحمه الله تعالی .