کعبه، اولین خانه ای است که به نام خداوند وبرای عبادت وپرستش او وتنها او ساخته شد. آن را، پدر پیامبران، ابراهیم علیه السلام، بعد از رنج مبارزه با بت ها وانهدام معابدی که بت ها در آن نصب شده بودند،بنا به وحی و دستوری از پروردگار،بنا کرد: {وَاِذ یَرفَعُ اِبراهیمُ القَواعِدَ مِنَ البَیتِ وَ اِسماعیلُ رَبَّنا تَقَبّل مِنّا إنَّکَ أنتَ السَّمیعُ العَلیمُ (بقره/127): وآن هنگام که ابراهیم و اسماعیل پایه های خانه کعبه را برافراشتند،گفتند: ای پروردگار ما! (این عمل را) از ما بپذیرهمانا که تو بسیار شنوا و دانا هستی }.

البته کعبه، پس از آن، در معرض حمله ها وتجاوزات وحوادثی قرار گرفت که پایه های آن را سست کرد ودیوارهایش را شکافت که از میان این حوادث،یکی "سیلِ بزرگ و ویرانگری بود که،چندسال قبل از بعثت پیامبرصلی الله علیه وسلم، مکّه را در هم فروکوبید وباعث بیشتر شدنِ شکاف دیوارهای کعبه وسست شدن پایه های آن گردید و قریش، به خاطر حرمت وقداستِ جاودانِ این خانه، چاره ای ندیدند جز آنکه به نو سازی و استحکام آن بپردازند والبته احترام به کعبه و بزرگداشتِ آن، از مواردی بود که از شریعت ابراهیم علیه السلام درمیان اعراب باقی مانده بود.

پیامبر صلی الله علیه وسلم هم،قبل از بعثت، در بازسازی واستحکام بخشی از کعبه به صورتی فعّال مشارکت داشت؛سنگ ها بر شانه خود حمل میکرد در حالی که جز پیراهنی به تنش نبود وبراساس صحیح ترین قول،در آن هنگام،سی وپنج سال از عمر وی سپری شده بود. بخاری، در صحیح خود،از حدیث جابربن عبدالله رضی الله عنه روایت میکند که گفت:«هنگامی که کعبه بازسازی شد، پیامبرصلی الله علیه وسلم و عبّاس به آنجا رفتند و سنگ حمل میکردند که عبّاس به پیامبر صلی الله علیه وسلم گفت: دامانِ پیراهنت را بر روی گردنت بیفکن! و پیامبر صلی الله علیه وسلم (همین که این کار را کرد و بدنش نمایان شد)، برروی زمین افتاد وچشمانش به آسمان دوخته شدند و فرمود:" دامان پیرهنم را به دستم بدهید" وآن را تند بر خود پیچید».

هم چنین، پیامبرصلی الله علیه وسلم، تأثیرِ بزرگی در حلّ مشکلی داشت که به سببِ اختلاف در میان قبایل بر سرِ این موضوع روی داد که چه کسی افتخار قراردادنِ حجرالأسود را در مکان آن داشته باشند؛ چرا که همه ی قبایل، با علم به اینکه او امین و محبوب همه بود، به راه حلّی که او برای آن مشکل پیشنهاد کرد گردن نهادند.

منبع : فقه السیره ، تالیف دکتر محمد سعید رمضان البوطی ، با ترجمه صلاح الدین توحیدی